क्रान्ति

 शिवलोचन चिलाउनेको  हलो ताछ्दै  थिए । रामलाल आँगनमा टुप्लुक्क  आइपुगे । उनले भने, "यो बैज्ञानिक युगमा पूरानो हलोको काम छैन दाइ । यो युग विज्ञान तथा प्रविधिको युग हो । । क्रान्तिकारी काम गर्नु पर्छ । बरु भोलि शहरतिर  ट्राक्टर लिन जाउँ ।" 

"तपाईं जस्तो विद्वान् कविले भनेपछि नमान्ने को छ र ! कुरो पक्का भयो  ।" शिवलोचनले योजना पक्का गरे । 

  उनले गाकी आएको मौका पारेर सोही दिनमा  हलगोरु बेचे । दुवै जना साथमा दोस्रो दिन ट्राक्टर लिन शहर हानिए । शहर गरिवका सपना निल्ने सलह जस्तै थियो ।  दुई तीन सोरुम चहर्दा असी हजारमा ट्राक्टर मिल्यो ।  सामान थन्काएर उनीहरु रासायनिक मल खोज्न टेकु पुगे । मल पाएनन्  । उता आर्गनिक मल बनाउने गोरु बेचिसकेका थिए ।
"मेरो सल्लाह कस्तो लाग्यो त ! " साथिको सोरुमको माल  दलालले जसरी भिडाएपछि रामलालले प्रश्न गरे ।
शिवलोचनलाई  कविले  आतंकको दासत्व स्वीकारे झैँ लाग्यो । उनले गोरु बेचेकोमा पश्चताप गर्दै भने, " आविष्कार तथा सिर्जना गर्न नसक्ने  कुनै पनि आतंक क्रान्ति हुन्न कविवर ! बरु ज्ञान(अध्ययन) , ध्यान (चिन्तन) बाट पो वैज्ञानिक  क्रान्ति सम्भव हुन्छ कि ! "

बालकृष्ण गजुरेल