फेसबुक च्याट

“ल भोलि एक बजे आउनोस् है त !“ प्रकृति फेसबूकमा च्याट गर्दै भन्दछे । 

“कहाँ ?” मोहनले प्रश्न गर्छ । 

“अनामचोकमा ।” प्रकृति जवाफ दिन्छे । 

“अनामचोक भनेको कता हो ?” ऊ अनभिज्ञता जनाउँछ । 

“अनामचोक नि था’ छैन ! सिंहदरबारको पूर्बी गेट, त्यो हनुमान थान भएको ठाउँ क्या त...!” आश्चर्य मिश्रित भावमा उनी जवाफ दिन्छिन् । 

“ए हुन्छ ! ल त बाई !” मोहन वाक्य टुङ्ग्याउँछ । 

“ओ के बाई, सि यू !” प्रकृति पनि वाक्य टुङ्ग्याउँछिन् । 

मोहन मोनिटरबाट आँखा हटाउँछ । उसले एघार बजेदेखि प्रकृतिसँग च्याट गर्न थाल्दा दुई बजिसकेको पनि पत्तो हुदैन । उसको अगाडि हाकिम (साहुजी) देखा परेपछि ऊ झसङ्ग हुन्छ र हतारहतार ‘लगआउट’ गरेर फेसबूक पेज बन्द गर्दछ । अनि ऊ गलैचा विन्डोज निकालेर नक्सा बनाउन लागेकोजस्तो अभिनय गर्दछ । दुई दिनदेखि दस बाइ चौध साइजको बुट्टै बुट्टाले भरिएको कठिन नक्सा बनाउँदै गरेको थियो उसले । 

                कार्यालयबाट घर फर्की खानासाना खाइवरि, यताउति गर्दा रातिको दस बजिसकेको हुन्छ । पलङमा पल्टिएको मोहनलाई निन्द्रा परेको छैन । उसको दिमागमा भोलि प्रकृतिलाई भेट्न जाने कुरा मात्रै खेलिरहेछ । यो उसको पहिलो भेट हुदैँछ । पहिलो पटक फेसबूकमा चिनेको महिला साथीलाई कसरी भेट्ने भनेर ऊ, सोच्दै सुतेको छ । ऊ मनमनै भन्दछः “आहा ! प्रकृतिको तस्बिर त फेसबूकमा कति राम्रो छ । तस्बिर पनि कत्ति राखेकी ती ! केटाले केटीको फोटो राखेर चलाउने हो भने एक दुई वटा मात्रै राख्दछ । त्यो पक्कै प्रकृति नै हो । त्यहाँ तीन चार सय जति फोटा होलान् । सबै एक से एक राम्रा । यदि ऊ त्यत्तिकै राम्री छे भने त त्यसलाई त्यत्तिकै हातबाट फुत्कन दिनु हुँदैन । असाध्यै सेक्सी पनि रहिछे । सायद ऊ आफ्नो पतिसँग असन्टुष्ट हुनुपर्छ । त्यसैले त मसँग अहिल्यै सबथोक दिइहालौ जस्तो गरी कुरा गर्दछे । म पनि पाएँ भने भोलि नै उसको सबै इच्छा पूरा गरी दिन्छु ।” ऊ कोल्टे फेर्दै मनमा कुरा खेलाइरहन्छ । “प्रकृति त मेरो मास्टर लेभलको कक्षा साथी हरिकी स्वास्नी पो रै छे । एकचोटि च्याटमा म हरिको पत्नी हुँ भनेकी थिई । आ, जो सुकैको स्वास्नी होस् । स्वास्नीको इच्छा पूरा गर्योै भने कसले पर पुरुष ताक्छ र ? मुला सरकारी अधिकृत छ । फुर्सत हुदैँन होला । अनि कसरी स्वास्नीलाई सन्टुष्टी देवोस् ? आफू त गलैँचा कारखानामा काम गर्ने मान्छे । बिहे पनि नभएको । भोकालाई खाना ख्वाउने बानी परेको । आखिर उसले मलाई चिन्दा पनि चिन्दैन । गलैँचेलाई कोइ अधिकृतले सम्झेर बस्ला र ? सम्झे नै पनि त्यसले काम पर्यो िभने माखो मार्ने होइन क्यारे । जे पर्ला, सो टर्ला !” 

ऊ अझै निदाउँदैन । ऊ सम्झन्छ, कसरी प्रकृतिसँग फेसबूकमा चिनापर्ची गर्दागर्दै उसको प्यारो बन्दै गयो । केही महिना अघि, फेसबूकमा प्रकृतिको तस्बिर राम्रो लागेर उसले साथी बन्न अनुरोध पठाएको थियो । प्रकृतिले स्वीकार गरेपछि ऊ साथी भएको थियो । त्यसपछि उनको प्रशंसा गर्दै दिनको एउटा मेसेज पठाउन थालेको थियो । सुरुसुरुमा त त्यस्तो प्रशंसा नगर्न उनले अनुरोध गरेकी थिइन् तर उसले अटेरी भई प्रशंसा गरिरह्यो । उनले पनि यस विषयलाई अब सामान्य मान्न थालिन् । महिलासँग मोबाइलमा र च्याटमा कुरा गर्दागर्दा उनीहरूका अन्र्तमनका सम्वेदनाहरू बुझ्नलाई ऊ खप्पिस भइसकेको थियो । यस मामलामा ऊ आफूलाई गर्व गर्दथ्यो । उसले विभिन्न वहानामा मेसेज पठाउँदै गयो । बिस्तारै -बिस्तारै प्रकृतिले पनि उसलाई उपयुक्त जवाफ फर्काउन थालिन् । अफिसको कामै छोडेर दुईचार घण्टासम्म उसले च्याटिङ गर्न थाल्यो । लोग्ने नभएको समय पारेर डेराबाट गरेको भन्थिन् प्रकृति । त्यति लामो समयसम्म मोहन प्रकृतिको सौन्दर्यको प्रशंसा गरेर मीठामीठा गफले मक्ख पार्दथ्यो । उनी पनि मोहनको कुरामा सही थापेर रोमान्चित रङ भर्थिन् । मोहनको सुन्दर जिउको वयान र गफाडी भन्न पछि पर्दिनथिन् । मोहन बेलाबेलामा “भेटौँ न” भन्दथ्यो । उनी चाहिँ “लोग्नेले थाह पाउँछ” भन्थिन् । जवाफमा “लोग्ने अफिस गएको बेलामा दिउँसो भेटौ न भन्थ्यो” ऊ । प्रकृति घरायसी काम भएको बाहना बनाउँथिन् । उसले भेट्नलाई भगीरथ अनुरोध गरेपछि बल्ल प्रकृति राजी भएकी थिइन । तैपनि भेट्न राजी हुनुअघि “भेटेपछि के गर्नु हुन्छ?” भन्ने प्रश्न गरेकी थिइन् उनले । जवाफमा “भेटेर कुरा गरी आत्मीयता बढाउने” भनेर भनेको थियो । वास्तवमा भेटघाट गर्दागर्दै आफ्नो स्वार्थ पूरा गर्न उसले जानेको थियो । उनीहरूको यस्तो रमाइलो संवाद भएको बेलामा लामो लोडसेडिङ र कहिलेकाँही इन्टरनेट ह्याङ भएर हैरान पार्थ्यो । कहिलेकाहीँ साहुको झ्वाट्ट प्रवेशले उसको मुटु ढुक्क फुल्थ्यो । यी सबै ब्यवधानको बदला ऊ लिदैँ थियो भोलि प्रकृतिलाई भेटेर । 

                बिहानको कलिलो घाम छिप्पिएर मध्याह्नको बाह्र बज्छ । ऊ गलैँचा अफिसमै छ । उसलाई एक बजे अनामनगर पुग्नु पर्ने भएकोले भित्रभित्र छटपटिएको छ । साहुसँग अनुमति लिनुपर्ने भएकोले बाहना खोज्न थाल्छ । उसले दराजमा आँखा लाउँछ । कागज सकिन लागेको रहेछ । बाहना पाएर साहुको कोठामा गएर नम्र हुदै भन्छः

“साहुजी, यहाँ नक्सा प्रिन्ट गर्न चाहिने ए टु पेपर सकिनै लागेछ । त्यो लिन जानुपर्ने भो‘ ।” साहुले विना प्रतिक्रिया अनुमति जनाउँछन् । ऊ आवश्यक पैसा लिएर गोजीमा हालेपछि आफ्नो पुरानो मोटरसाइकलमा हुइँकिन्छ । काठमाडौँको जाम छिचोलेर पौने एकछिनमै अनामचोक नजिकै पुग्छ । त्यही ठाउँ अनाम चोक हो कि होइन भनी ठम्याउन मोटरसाइकललाई खोलाको पुलनिर साइड लगाएर अलि अगाडि बढ्छ । त्यहाँ हनुमानको मन्दिर देखेपछि ढुक्क हुन्छ । अनि ऊ चोक नजिकैको पान पसलअगाडि उभिन्छ । यताउति हेर्छ; अँ हँ प्रकृतिलाई देख्दैन । अझै पन्ध्र मिनेट बाँकी छ एक बज्न । त्यसैले धैर्य गर्दै उनको व्यग्र प्रतीक्षा गर्दछ । सडकमा धूलो र धुवाँ उडाउँदै बग्रेल्ती गाडीहरू गुडिरहेका छन् । गाडीका आवाज झर्को लाग्दो छ । त्यसवीचमा सडक पेटीको बाटो हिँड्नेहरूमध्ये धेरैले उसको मुखमा हेर्दै हिँड्छन् । ऊ पनि उसको मुखमा हेर्नेलाई हेरिदिन्छ । बेलाबेलामा नआउने हो कि भनेर शङ्का गर्दछ । फेसबूकमा देखेको भन्दा फरक अनुहार पो छ कि भनेर आशङ्का हुन्छ । मोबाइल नम्बर दिनू भनेर कति गर्दा पनि प्रकृतिले छैन भनेर टारी तर उसको नम्बर भने प्रकृतिले लिएकी थिई । त्यहाँ आएर देखिन भने फोन गर्ली भन्ने ऊ आशा गर्दछ । 

                केही क्षणपछि काठमाडौँ जिल्ला प्रशासन कार्यालयको दिशाबाट ऊ भएतिर एउटा पुरुष आउँदै हुन्छ । त्यसलाई चिनेजस्तै लागेकोले अझ गहिरिएर उसैलाई हेर्छ । साँच्चै चिनेको मान्छे रहेछ । अनि त ऊ झसङ्ग हुन्छ । ऊ उसको कक्षा साथी अर्थात प्रकृतिको पति हरि हो । ऊ केही सोच्नै सक्दैन र त्यहाँबाट उम्किनु नै उसलाई उपयुक्त लाग्दछ । ऊ फटाफट आफ्नो मोटरसाइकल पार्क गरेको ठाउँतिर लम्कन्छ । हतारहतार हेलमेट लगाएर उसले मोटरसाइकल स्टार्ट गर्न किक हान्छ । पुरानो मोटरसाइकलले उसलाई धोका दिन्छ । स्टार्ट हुँदैन । ऊ जोडजोडले किक स्टार्टरमा लात्ती बजार्छ । घरीघरी सेल्फ स्टार्टरमा औँला दबाउँछ । स्टार्ट हुन खोज्छ, तर पटक्कै हुँदैन । क्षणभरमै उसको जिउभरि खलखल्ती पसिना आउँछ । त्यति नै खेर उसको कानमा हरिको आवाज थर्कन्छः

“हेल्लो, मोहन जी ! प्रकृतिलाई भेट्ने होइन ?” 

उसको हतास मनस्थितिले काम गर्न सक्दैन र सोझो उत्तर दिन्छः“हेलो ! भेट्ने हो । खोइ र प्रकृति ?” 

“अरे, मै त हो नि प्रकृति !” 

“तपाइँ प्रकृति ? फोटो त तपाइँको श्रीमतीको छ त ! फोटो त महिलाको छ भन्न खोज्दैथ्यो, उसको जिब्रो चिप्लियो।

“फोटो र नाम उनको, प्रकृति बनेर च्याट गर्ने काम मेरो ।” हरिले जवाफ फर्काउँछ ।

“हँ !” ऊ झस्कन्छ र भित्रभित्रै सर्माउँछ । भित्रभित्रै भड्किएको उसको हालतले हेलमेट फुकालेको छैन र मोटरसाइकलबाट ऊ ओर्लन पनि सकेको छैन । 

“के हो ? च्याट त दामी गनुहुँदो रहेछ यार ! म त पट्टिएँ । तपाईँको शब्दजालमा नपट्टिने कुन चाँहि आइमाई होला त ?” हरि दाँत निकालेर हाँस्दै भन्छ । 

“त्यही त ! मैले पट्टाएको हो र ? तपाइँ आफ्नो साथीसँग आफै पट्टिएको ।” ऊ पनि लुकेको जोशलाई निकाल्दै भन्न थाल्छ । 

“मेरो श्रीमतीमाथि तपाइँको कू नजर पर्योर जस्तो छ । त्यो चैँ सुधार्नुस् न है !” 

“म त सुधार्छु, तपाइँ पनि श्रीमतीलाई भनिदिनुस् न कि मलाई देबर जस्तै गर्नु भनेर ।” 

“होइन त्यो त मेरी श्रीमतीले कहाँ गरेको हो त ? मैले पो गरेको त !” 

“मैले नि तपाइँकी श्रीमतीलाई कहाँ भनेको हो त, तपाइँलाई पो भनेको ।” 

“हो त्यो त । श्रीमतीको नामबाट तपाईँसँग लाडिएर मजाक गरेको छु, तपाईँको नजरमा उसलाई केही न केही गिराएकै छु । भैगो छाडी दिऊँ । साथीभाइमा यस्तो मजाक चली हाल्छ नि, होइन ?” अघिभन्दा केही लुत्रुक्क परेर खिसिक्क हाँस्दै ऊ बोल्छ । जवाफमा मोहन टाउको हल्लाएर सहमति जनाउँछ । 

“आजकाल काम कत्तिको चलेको छ, तपाइँको जोरपाटीको गलैँचा अफिसमा ?” हरिकै प्रश्न हुन्छ । 

“काम भएको भए, तपाईँलाई पट्टयाउन कसरी भ्याउनु ? तपाईँ त सरकारी जागिरे ! ब्यस्त हुनुहुन्छ होला !” 

“हाम्रो नि उही त हो नि । दिन कटायो, तलब पकायो । फेसबूक चलायो, तपाइँजस्तो साथी याद गरायो । ल अब जाउँ है ? कि चिया खाने त ?” जान हतार गर्दै ऊ चिया खाने प्रश्न सोधी टोपल्छ ।

 “नखाउँ । म पनि प्रिन्ट गर्नलाई कागज किन्न निस्केको । पछि खाउँला । ल बाई !” मोहन हरिसँग हात मिलाउँछ । हरि बाटो लाग्छ । ऊ पनि झोक्किएर एक लात किक स्टार्टरमा हान्छ । अहिलेचाँहि मोटरसाइकल घ्वार्र्र स्टार्ट हुन्छ । साथीसँग अपमानित भएको महसुस गरी मोटरसाइकलको गेर र एक्सीलेटर धेरै दबाउँछ । तीब्र गतिमा अलिपर पुगेपछि मनमनै भन्छ “अन्धाधुन्ध फेसबुक चलाउँदा त अपमानित पनि हुनु पर्ने रहेछ यार । हरिको पनि मनोबल गिर्यो, मेरो पनि । अब यस्तो बेइज्जत कहिल्यै नहुने गरी फेसबूकको सदुपयोग गर्नु पर्योत । आफ्नो नियत पनि सफा राख्नु पर्ने भयो ।” 

रामकुमार पण्डित  

का.म.पा. सिमलटार