प्रेम
मायाको महासागरमा
निलो आकाश भन्दा माथी
म तिमीलाई सम्झि रहन्छु होला,
मृत्यु शैयामा छट्पटाई रहँदा पनि।
भगवानसँग पुकारी रहेका
मेरा अदृश्य वाणीहरू,
सायद
मेरो विश्वास मात्र हो।
पाईला र स्पर्शहरूको गतिले
के मेरो गन्तव्य पाउलान् त?
सुर्यले दिनमा जिस्काउँदा
रातमा ताराहरूले गिज्याउँदा
सपनामा मुस्कुराउँदा
र पंक्षीका पखेटाले झैं
उड्न पाए
म तिमीलाई भेट्न चाहान्थें।
सम्झनामा
एकोहोरो टोलाई रहन
बानीपरेको छु अचेल,
तर
म पराजित हुन चाहान्न।
अनि नि..!
तिमीले पनि
मैले जस्तै पत्राचार गरिरहनु है !
मेरो मस्तिष्क र आँसुले
लगातार प्रश्न गर्छन्,
तिमीलाई आफ्नो बनाउन
सकिन भनेर…..
मैले प्रकृति जस्तै
स्वच्छ मनबाट
प्रेम गर्नु
पाप गरेकै हो त?
टिप्पणीहरू
यहाँ अझै कुनै टिप्पणी छैन। यस पोस्ट सम्बन्धी कुनै टिप्पणी भए माथिको फर्ममा टिप्पणी थप गर्नुहोस
गर्नुहोस्।
सम्बन्धित पोस्टहरू
प्रिय जेन्जी र आक्रोश!
अन्जना न्यौपाने - सोमबार १० नोभेम्बर २०२५
म तिम्रो बागी हुँ !
देशु वनेम - सोमबार १० नोभेम्बर २०२५
खरानीको आत्मकथा !
कवि डाक्टर नवराज लम्साल - आइतबार ९ नोभेम्बर २०२५
कोल्पुको कलकल तीरमा
कलानिधि दाहाल पोष्ट- खगिन्द्रा खुसी - मङ्गलबार ४ नोभेम्बर २०२५