पत्थरको देवता

मौनताको
सिंहसानमा रमिता हेर्दै
नतमस्तक बसिरहन्छ
पत्थरको देवता
हामी मान्छेहरु
विश्वासमा अडिएका छौ
विश्वासले नै धोका दिई रहेको छ
आधुनिक सभ्यताको 'भेम्पाएर'
अर्काको रगत, पसिना, चुसेर
आफुलाई ठुलो मान्छे सम्झिन्छ
हामी मान्छे हुनुको गर्ब गर्छौ
बुद्धीको घमण्ड गर्छौ
हामीसंग बुद्धी हुदो हो
हामीसँग अलिकति मात्र सोच्ने शक्ति हुदो हो
अन्धविश्वासले
किन?
हामीलाई सधै कठपुतली बनाएर
अँधेरो रंगमन्चमा नचाईराख्थ्यो ?
ट्यागहरू:
सहित्य
कविता
टिप्पणीहरू

यहाँ अझै कुनै टिप्पणी छैन। यस पोस्ट सम्बन्धी कुनै टिप्पणी भए माथिको फर्ममा टिप्पणी थप गर्नुहोस
गर्नुहोस्।
सम्बन्धित पोस्टहरू

आफूसङ्ग एक्लै - गण्डकी पुत्र
गण्डकीपुत्र पोष्ट खगिन्द्रा खुसी - बिहिबार ८ मई २०२५

गण्डकीपुत्रको कविता - एउटी आमाको बयान !
गण्डकीपुत्र पोष्ट खगिन्द्रा खुसी - सोमबार ५ मई २०२५

नयाँ वर्ष २०८२
कवि-उमानाथ दाहाल पोष्ट-दिलिप घिमिरे - सोमबार १४ अप्रिल २०२५

म र म
पातलो अन्तरे पोष्ट दिलिप घिमिरे - शुक्रबार २१ मार्च २०२५