निशा पाण्डेकोे कविता - अन्तिम पत्र

प्रिय मदन,
तिमी गयौ, म हेरिरहेँ ।
बर्खाका झरी, चिसा बतासहरू,
तिम्रो संझना
र अतृप्त प्यासहरु
सबैलाई साक्षी राखेर,
तिम्रो बाटो कुरिरहेँ।

के साँच्चै धनले तिमीलाई जित्यो?
के साँच्चै मेरो माया सानो थियो?
मदन ! म , एउटा भित्तामा कोरिएको नाम जस्तै भएँ,
पानीमा बनाएको तस्बिर जस्तै भएँ
हिउँमा लेखिएको अक्षर जस्तै भएँ
अब बिस्तारै मेटिँदैछु

सक्छौ भने, एकपल्ट मेरो आँखामा हेर्नु,
त्यहाँ अधुरो प्रेमको खाडल देख्ने छौ।
देख्नेछौ तिम्रो नाममा कोरिएको 
एउटा बियोगको गित 
सक्यौ भने एकपटक
आकाशलाई सोध्नु,
कति रातहरू उसले मेरो आँसु पिएर बितायो?

अब म जान्छु,जहाँ तिमी आउनेछैनौ
तर तिम्रो सम्झनाले कहिल्यै छोड्ने छैन ।
फेरी कहिल्यै भेट नहुने गरी,
म विदा हुन्छु ।